Aidi:
Aidi to jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie górskim.

Prawdopodobnie jest potomkiem dużych azjatyckich psów pasterskich.

Dzisiaj wykorzystywane są Aidi jako psy stróżujące, zaganiające, pasterskie i myśliwskie. Prawdopodobnie wcześniej używane były również do walk jako psy bojowe.


Solidny, muskularny pies, charakteryzujący się siłą i zręcznością; muskularny, krzepki, silnie zbudowany, ale nie ciężki; pokryty obfitą szatą, stanowiącą zarówno ochronę przed słońcem jak i zimnem w górach jego stron ojczystych. Szata tworzy jednocześnie pancerz w czasie walk, które aidi musi staczać z szakalami i innymi drapieżnikami. Jego spojrzenie jest żywe, bezpośrednie i zdecydowane, tak jak u każdego czujnego psa, który stale jest gotów do wypełniania swych zadań obrońcy. W niektórych regionach panuje zwyczaj kopiowania uszu jak również ogona u psów użytkowych; nie jest to jednak pożądane.





Airedale Terrier:
Airedale Terrier to jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych.

Miłośnicy rasy zwą go "najlepszym z psów", a wszelka bibliografia powtarza określenie "król terierów". Na miano to zasłużył sobie nie tylko ze względu na swoje rozmiary.
Airedale terrier jest - jak niemal wszystkie teriery - formalnie rasą brytyjską, ściślej angielską. Etymologia nazwy nie budzi wątpliwości: Aire – to nazwa rzeki, dale – to dolina. Ta rzeka i jej dolina leżą w hrabstwie York. Airedale nie jest rasą starą: jak większość współczesnych ras ukształtował się w XIXw. Jego przodkami były na pewno otterhound – duży szorstkowłosy ogar angielski używany do polowań na wydry (rasa rzadka, ale do dziś istniejąca), a także wygasły staroangielski black-and-tan terrier. Gdy u dzisiejszego airedale pojawia się czasami duże, ciężkie, "flakowate", nisko osadzone ucho – mówi się, że to "spadek po otterhoundzie". Gdy i dziś zdarza się czasami, że dorosły airedale pozostaje czarny-podpalany (zbliżony kolorem do rottweilera czy dobermana) – mówi się, że jest to "spadek po black-and-tan terrierze".

Przodkami airedale terriera były psy myśliwskie – nie dziwić się więc należy, że i on sam może być doskonałym wielostronnym psem myśliwskim, lubiącym każdy teren. Może aportować ostrzałki, tropić i płoszyć, a nawet wystawiać. Jako dzikarz zanadto ufa swojej sile i nie zawsze osacza, czasami wręcz atakuje. Będąc psem dużym, a więc siłą rzeczy nie tak zwrotnym jak jagdterrier lub foksterier, narażony jest w większym stopniu na szable odyńca czy kły lochy. Niewielu myśliwych poluje obecnie z airedale terrierem ale ci, którzy to czynią, chwalą go sobie.
Współczesny airedale jest psem wystawowym, ale zalicza się do wszechstronnie użytkowych. Jego talenty pozwalają mu być psem obrończym, przewodnikiem ociemniałych, psem meldunkowym w armii. W obu wojnach światowych służył w armiach angielskiej, amerykańskiej i kanadyjskiej.

Airedale terrier jest psem szorstkowłosym o wyraźnym zróżnicowaniu włosa na twardą okrywę i bardziej miękki podszerstek. Jego szata wymaga odpowiedniej pielęgnacji (trimming) poprzedzonej skubaniem (stripping).
Airedale terrier jest psem dwukolorowym: czarno-czerwonym lub szaro-płowym. Sama głębia tonacji obu kolorów nie jest tak ważna jak ich wzajemne rozmieszczenie, które w nomenklaturze umaszczeń określa się jako czaprakowe (nie czarne-podpalane!). Chodzi o jak najmniejszy czaprak, czyli ciemne siodło pokrywające jedynie grzbiet i boki szyi i tułowia. Czerń na głowie i kończynach jest wysoce niepożądana.

Airedale terier jest nie tylko luksusowym psem, którym można popisać się na wystawie. Jest także uroczym zwierzęciem domowym. Wielka miłośniczka tej rasy, Angielka, pani Irene Hayes tak oto pisze o "królu terierów": "Wielu ludzi uważa, że psy tej rasy są za duże, aby trzymać je w mieszkaniu. Ja się z tym poglądem nie zgadzam. Airedale sprawia znacznie mniej kłopotu, niż przedstawiciele niejednej z małych ras (…). Jeśli ma swoje miejsce – pozostanie na nim. Jeśli przypadkowo znajdzie się na twojej drodze – będzie miał do ciebie takie zaufanie, że pozwoli ci przejść nad sobą nie przeszkadzając ci w tym i nie wykonując żadnego ruchu".
W terenie zmienia się nie do poznania. Pełen temperamentu, reaguje błyskawicznie na każdy bodziec. Zdarza się, że pochłonięty np. tropieniem lub zabawą zapomina na chwilę nawet o swoim panu. Jest na ogół przyjaźnie usposobiony do innych psów, jednak zaczepiony potrafi doskonale walczyć będąc silnym, szybkim i zwrotnym jak na psa tej miary.

Airedale terrier to pies długogłowy. Wielką sztuką w hodowli było uzyskanie tak długiej i wąskiej głowy, a jednocześnie tak solidnego kośćca. Airedale winien mieć grube, proste nogi, wspaniały korpus, głęboką klatkę piersiową i krótkie lędźwie.
Winien być psem kwadratowym, ale o płynnej górnej linii szyi i tułowia (sylwetka jego nie może być rysowana samymi liniami prostymi). Winien mieć długą szyję, ale krótki grzbiet. Winien być mocny, ale jednocześnie nie za szeroki. Jego ogon musi być długi i prosty lub lekko wygięty, pionowo noszony – ale najważniejsze jest wysokie osadzenie. Ideałem jest, gdy ogon jakby "stoi na plecach", a za nim da się jeszcze zarysować zad.
Wymagane jest doskonałe ukątowanie kończyn oraz ich doskonały ruch. Airedale terrier prowadzi w akcji równoległe kończyny wyrzucając je daleko ku przodowi. Jego kłus jest rytmiczny i płynny, a krok odpowiednio długi, choć – jako terier – jest typowym galopenem. Uszy airedale t. nie mogą być ciężkie, "ogarowate", ale rażą także uszy zbyt lekkie "foksterierowate". Są to małe trójkąty z wyraźną krawędzią załamania. Oczy są małe, ciemne i bystre.

Hodowla:
www.poezjaruchu.pl











Akbash:

Na teren dzisiejszej Turcji przybyły wraz z Grekami, kiedy w Azji Mniejszej tworzono kolonie greckie. Obecnie występuje na zachód od Ankary. Pochodzi od niego większość europejskich białych psów pasterskich takich jak węgierski kuvasz, słowacki czuvac, włoski marmeran oraz owczarek podhalański. Zainteresowali się swojego czasu tą rasą Amerykanie, bo psy te dobrze odganiały kojoty od stad owiec i bydła.

Odważny i niezależny obrońca zwierząt hodowlanych potrafi bronić stad nawet przed niedźwiedziem. Rozdrażniony lub sprowokowany może być nieobliczalny, a tym samym niebezpieczny. Posiada silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Wykorzystywany jest głównie w swojej ojczyźnie jako pies stróżująco-obronny.
















Akita:

Akita to jedna z ras psów, należąca do grupy szpicy i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpicy azjatyckich i ras pokrewnych. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.

Umaszczenie jest białe, czerwone, pręgowane, sezamowe (czerwona sierść z czarnymi końcówkami), beżowe lub rudobeżowe. Każde umaszczenie oprócz białego musi mieć białe znaczenia po bokach kufy, na policzkach, po spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.

Akity jako psy myśliwskie cenione są za upór, zawziętość i bezwzględność w walce, a także pasję łowiecką. Jest spokojnym i silnym psem odpornym na surowe warunki pogodowe. To rasa psów niezależnych, mających mocny i zdecydowany charakter. Wymagają konsekwentnego, ale równocześnie i łagodnego prowadzenia. Akita jest psem o wysokim stopniu dominacji oraz potrzebie wyraźnej hierarchii w grupie. Przywiązuje się silnie do jednego właściciela. Jest niezawodnym, czujnym stróżem i obrońcą swojej rodziny. W kontaktach z dziećmi jest łagodny i cierpliwy. Wobec innych zwierząt jest mało tolerancyjny.


Jest łatwy do pielęgnacji, okresy zmiany sierści wymagają zintensyfikowanej pielęgnacji. Jest to pies o średniej potrzebie ruchowej. Szczenięta powinny od maleńkości mieć kontakt z człowiekiem.


Akita to historyczny symbol psiej wierności - przykładem jest opowieść o psie Hachiko, który przez prawie 10 lat czekał na powrót swego pana Ueno - nie wiedząc, że ten zmarł nagle w miejscu pracy.

Do Polski pierwszą akitę zaimportowano w 1990 roku z Norwegii. Była to szara suka Manatsu-Rei. Natomiast pierwszego akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Od tamtej pory stale popularność tego psa wzrasta. W Stanach Zjednoczonych zainteresowanie tą rasą zaowocowało powstaniem akity amerykańskiej.













Akita Amerykańska:
Akita amerykańska to jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpicy azjatyckich i ras pokrewnych. Dawniej zwana jako duży japoński pies.

Rasa ta została utworzona oficjalnie w 2000 r. Wywodzi się ona od japońskich akit, wywożonych po II wojnie światowej do USA, gdzie w procesie hodowlanym uzyskano zupełnie nową rasę, nazwaną amerykańską akitą.

Przodkowie akit służyli do polowań na grubą zwierzynę, a udokumentowana historia rasy rozpoczyna się w wieku VII. Wtedy zmuszony do banicji przed cesarzem Japonii jeden z jego rycerzy znalazł schronienie w prowincji Akita. Postanowił tam stworzyć najsilniejsze i najwaleczniejsze psy.

Te cechy pierwotne, które pomogły przetrwać i przyczyniły się do takiej popularności w kraju kwitnącej wiśni, są obecne i cenione u współczesnych przedstawicieli Akit.

Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia. Przy umaszczeniu pinto (łaciate) kolor powinien zajmowac minimum 1/3 powierzchni bieli. Sierść średniej długości składa się z twardego włosa okrywowego i miękkiego podszerstka. Dwa razy w roku bardzo intensywnie linieje.

Akity amerykańskie to psy z natury bardzo ciche i czujne. Nieufne wobec obcych. Dość niezależne, wymagają doświadczonego opiekuna. Mogą być agresywne wobec innych psów.

Do końca 2005 r. rasa ta nazywana była "duży japoński pies", co było efektem protestu japońskich kynologów przeciw nazywaniu tych psów akitami. Od stycznia 2006 r. rasa ta powróciła w klasyfikacji FCI do grupy V, pod nazwą akita amerykańska.














Alaskan Klee Kai:

Rasa ta została stworzona w Wasilla, (Alaska) w połowie lat 70. XX wieku przez Lindę S. Spurlin, zainspirowaną przypadkowo skojarzonym Alaskan Husky z małym psem. Utworzono ją na bazie syberyjskiego i alaskańskiego husky oraz Schipperke i amerykańskiego psa eskimoskiego tak, aby zmniejszyć rozmiar psów jednocześnie unikając karłowatości. Pierwotnie rasa nazywała się "Klee Kai"; następnie z przyczyn politycznych w 1995 r. rozdzieliła się na "Alaskański Klee Kai" i "Klee Kai". W 2002 r. rasa została z powrotem ujednolicona pod nową nazwą. United Kennel Club uznał tę rasę pod koniec lat 90. XX wieku.

Alaskańskie Klee Kai są bardzo energiczne, przez co nie nadają się dla wszystkich. Jednak w odpowiednich warunkach są wspaniałymi towarzyszami. Są przyjacielskie, wobec obcych odnoszą się z rezerwą. Jest inteligentnym psem, delikatnym i oddanym

Rasa ta nie ma większych kłopotów ze zdrowiem. Ze względu na swoje rozmiary mogą być trzymane w mieszkaniu pod warunkiem, że zostanie im zapewniona odpowiednia, codzienna dawka ruchu. Powinny być regularnie szczotkowane. Żyją do 14 lat.













Alaskan Malamute:
Alaskan Malamute to jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów pociągowych.

Chociaż używane są jeszcze jako psy pociągowe (głównie dla rekreacji i w sportach zaprzęgowych), najczęściej Malamuty utrzymywane są dzisiaj jako psy rodzinne oraz reprezentacyjne.

W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Znakomicie radzą sobie z uciągiem znacznych ładunków (nazywane "lokomotywami północy").



Opiekunem malamuta musi być osoba dorosła, oczywiście dzieci powinny czynnie uczestniczyć w wychowaniu oraz opiece nad psem od samego początku pojawienia się szczenięcia w nowym domu. Malamuty wymagają starannego wychowania i jeżeli nie masz doświadczenia w tej kwestii, poszukaj hodowcy, który będzie chętnie służył ci radą i swoim doświadczeniem zawsze, gdy będziesz tego potrzebował. Wychowując małego malamuta musisz być bardzo konsekwentny w działaniu a jednocześnie prowadzić go łagodnie. Większość malamutów to łakomczuchy i bardzo wiele można z nimi osiągnąć za pomocą pozytywnych bodźców oraz smakołyków. Malamut będzie doskonałym kompanem wszelkiego rodzaju aktywności.


Choroby stosunkowo często występujące u tej rasy to: dysplazja stawów biodrowych, inherited polyneuropathy, częste u ras północnych problemy z oczami (zwłaszcza katarakta, PPM, distichiasis).

Gęsta sierść czyni Malamuty wrażliwe na upały, jednak są przystosowane do życia w temp. +30 jak i -30, ale potrzebują w upalne dni więcej wody, niż psy innych ras oraz możliwości schronienia się w cieniu. W czasie linienia istnieje potrzeba częstszego wyczesywania martwego włosa (podszerstka) gęstym grzebieniem. Wymaga codziennego zaspokojenia swoich dużych potrzeb ruchowo-pociągowych na świeżym powietrzu. Najlepiej jeśli pies ma okazję brać udział w psich sportach tj.: wyścigi zaprzęgów.

Głowa i czaszka. Głowa jest szeroka i mocna szczególnie w porównaniu z innymi rasami prymitywnymi, alu musi być proporcjonalna w stosunku do tułowia, tak aby pies nie wydawał sie być mało szlachetny i niezgrabny. Czaszka między uszami powinna być szeroka, stopniowo zwężająca się w kierunku oczu. Między uszami powierzchnia czaszki zaokrąglona, wysklepienie czaszki zmniejsza się w kierunku oczu, ale dochodzi aż do policzków, które pozostają płaskie. Lekko zaznaczona bruzda między oczami. Linie czaszki i kufy lekko rozbieżne (linia kufy opada lekko w dół).

Kufa Kufa mocna, bardzo lekko zwężająca się w kierunku nosa, głęboka. Kufa powinna być duża, ale nie za szeroka, proporcjonalna do wielkości czaszki. Wargi ściśle przylegające, nos czarny obie szczęki mocne szerokie.

Uzębienie Zgryz nożycowy.

Oczy Brązowe, w kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone skośnie. Preferowane są ciemne oczy. Niebieskie oczy są wadą dyskwalifikująca.

Uszy Uszy średniej wielkości, stojące. Małżowiny mają trójkątny kształt, lekko zaokrąglone na czubkach. Osadzone są dość szeroko na brzegach czaszki. Dolna część ucha powinna łączyć się z czaszką na linii wewnętrznych kącików oczu. Uszy skierowane do przodu, gdy pies jest czymś zainteresowany nachylone lekko do przodu; gdy pies jest czymś zajęty uszy często składa do tyłu.

Szyja Szyja powinna być mocna, średnio wysklepiona, łukowata.

Łopatki i kończyny przednie Łopatki średnioskośne, kończyny przednie o mocnej kości, umięśnione, proste aż do nadgarstków, które są krótkie i mocne, prawie pionowe gdy patrzymy z profilu. Kończyny Alaskana Malamuta sprawiają wrażenie wielkiej siły i dysponują niezwykłą siłą napędową.

Kończyny tylne Kolana średnio głęboko ukątowane, stawy skokowe mocne i szerokie, średnio głęboko ukątowane, w ruchu poruszają się w tej samej linii co kończyny przednie, nie za szeroko, ani nie za wąsko. Wilcze pazury na tylnich kończynach są nie pożądane i usuwa się je zaraz po urodzeniu.

Klatka piersiowa Alaskan Malamut to pies niezbyt krótki. Klatka piersiowa powinna być mocna i głęboka, tułów mocny, zwarty, ale o niezbyt krótkim zadzie. Pies nie może być zatuczony. Stopy zwarte, głębokie, o mocnych poduszkach, dostosowane do pokonywania ogromnych przestrzeni po śniegu.

Grzbiet Grzbiet powinien być prosty i lekko opadający w kierunku bioder.

Lędźwie Lędźwie mocno umięśnione, niezbyt krótkie gdyż miałoby to negatywny wpływ na swobodę ruchu.

Ogon Średnio wysoko osadzony "wychodzący" bezpośrednio z linii grzbietu, obficie owłosiony i noszony nad grzbietem. W spoczynku ogon leży swobodnie na grzbiecie. Może być także pokryty krótszym włosiem i noszony jak lisia kita.

Hodowla :
www.Sniezna-Dolina.waw.pl











Ze względu na budowę zewnętrzną tych psów, przypominającą formę pośrednią pomiędzy jamnikiem a psem gończym, zalicza się je do grupy psów jamniko-gończych

Psy typu jamniko-gończego występowały na terenie Alp Bawarskich, Alp Austriackich oraz w Gryzonii. Rasa powstała na skutek skrzyżowania psów gończych i jamnika. Zanim ustalono standard tej rasy, psy te nie były jednolite pod względem eksterieru, lecz pod względem użytkowości, do której przykładano największą wagę. Wszystkie sprawdzały się na polowaniach w trudnych warunkach górskich. Starania w kierunku opracowania wzorca i otworzenia czystych hodowli zostały zwieńczone założeniem 15 marca 1896 r. w Monachium "Międzynarodowego Klubu Jamniko-Gończych". W dwanaście lat później klub ten rozpadł się tworząc kilka mniejszych jednostek. Przez FCI Alpejski Gończy został uznany w 1975 r. Obowiązujący standard opublikowano 10 października 1995 r.

Sierść jest krótka i gładka poza szyją i ogonem na którym występuje szczotka. Umaszczenie jest czarne, brązowe, czarne z rudordzawym nalotem, czerwone lub czerwone z czarnymi znaczeniami.

Alpejski Gończy Krótkonożny jest psem wytrzymałym i upartym, odpornym na niekorzystne warunki atmosferyczne.

Pies używany do polowań w górach, jako posokowiec - do tropienia po "farbie" zranionej zwierzyny grubej oraz jako pies gończy na dziki, zające i lisy. Nadaje się na psa do towarzystwa, choć z powodu swojej użytkowości jest przeważnie w posiadaniu myśliwych. Rasa ta w Polsce jest rzadko spotykana, większą popularnością cieszy się w rejonach z których pochodzi, czyli w alpejskich częściach Austrii czy Bawarii.












Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów w typie bull.

Istnieją różne wersje dotyczące powstania rasy. Jedna z nich mówi, że rasa wywodzi się od bullterrierów, psów wyhodowanych do walki z bykami. AKC, a następnie FCI uznały rasę Staffordshire Terrier w 1936 roku. W 1972 roku nazwę zmieniono na American Staffordshire Terrier.

Szata: Sierść krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca.

Maść: Dopuszczalne wszelkie typy umaszczenia, jednolite, kolorowe, i łaciate, choć umaszczenie jednolicie białe, z ponad 80% przewagą bieli, czarne podpalane brązem i wątrobiane nie znajduje uznania.

Amstaf to pies stróżujący, ale także jest wykorzystywany jako pies do towarzystwa.

American Staffordshire Terrier jest dynamicznym, odważnym i energicznym zwierzęciem, stąd ma on dużą potrzebę ruchu. Jego żywotność bardzo przydaje się na wsi, gdzie oczyszcza on teren ze szkodników. Ułożenie tego silnego psa polega na podporządkowaniu go przewodnikowi od szczenięcia. Ma on skłonność do „bójek” ze względu na pierwotne przeznaczenie, toteż szczenięta należy od początku uczyć przyjaznych kontaktów z innymi psami.

Amstafy kupione od rozsądnego hodowcy nie są agresywne. Są stróżami łączącymi w sobie siłę buldoga ze zwinnością teriera. Amstaf jest inteligentnym i wiernym psem, wymagającym bliskiego kontaktu z człowiekiem.

American Staffordshire Terrier robi wrażenie psa o dużej sile w stosunku do swojego ciężaru i wzrostu. Jest to pies mocny, umięśniony, a zarazem zwinny i elegancki w ruchu, czujny na sygnały otoczenia. Jest zwarty, o niezbyt długich kończynach, nie podkasany.

Głowa: Średniej długości, dobrze wysklepiona. Czaszka szeroka. Wyraźnie widoczne mięśnie policzkowe. Stop wyraźnie zaznaczony, uszy osadzone wysoko.

Uszy: Mogą być cięte lub nie. Preferowane są uszy niecięte, które powinny być krótkie, załamane w płatek róży, lub wysoko załamane do przodu. Uszy wyraźnie obwisłe stanowią wadę.
Oczy: Ciemne, okrągłe, głęboko osadzone, szeroko rozstawione. Wągrzyca na powiekach jest niedopuszczalna.

Kufa: Średniej długości, w części górnej zaokrąglona, o linii wyraźnie opadającej pod oczami. Szczęki silnie zarysowane. Szczęka dolna powinna być mocna, zdolna do silnego chwytu.
Wargi: Równe i zwarte, bez odcinków obwisłych.

Uzębienie: Górne siekacze dotykają zewnętrznej powierzchni siekaczy dolnych.

Trufla: Zdecydowanie czarna.

Szyja: Ciężka, nieco wygięta, zwężająca się od łopatek ku nasadzie głowy. Średniej długości. Nie ma podgardla.

Tułów: Ramiona silne i umięśnione. Szerokie, ukośnie osadzone łopatki.
Górna linia: Grzbiet jest krótki, nieznacznie od kłębu ku zadowi. Zad krótki, łagodnie opadający do nasady ogona. Lędźwie lekko wysklepione.

Klatka piersiowa: Żebra dobrze wysklepione, szerokie i płaskie, dobrze związane między sobą. Kończyny przednie rozstawione, aby umożliwić rozwój szerokiej i głębokiej klatki piersiowej.

Ogon: Stosunkowo krótki w proporcji do rozmiarów psa, nisko osadzony, wyraźnie zwężający się ku cienkiemu wierzchołkowi. Nie zawinięty, nie powinien być noszony powyżej grzbietu. Nigdy cięty.

Kończyny:
Kończyny przednie: Proste, o silnym, zaokrąglonym kośćcu. Pionowe sródręcze. Brak najmniejszego wygięcia ku przodowi.
Kończyny tylne: Dobrze umięśnione, o wydłużonych stopniowo zwężających się podudziach, nie wykrzywione ani do środka, ani na zewnątrz. Łapy średniej wielkości, zwarte i dobrze wysklepione.

Ruch: Elastyczny, bez kołysania się, nietoczący. W kłusie ruch symetryczny (nieskośny).

Często mylony z rasą American Pit Bull Terrier. Błąd ten wynika z faktu, że w USA istnieją dwie organizacje kynologiczne, które uznają inne rasy. Pies może być rejestrowany podwójnie, jako American Staffordshire Terrier i American Pit Bull Terrier, lub pojedynczo.


American Staffordshire Terrier - suka.Ponieważ Związek Kynologiczny w Polsce należy do FCI, która uznaje tylko American Staffordshire Terriera, pies zarejestrowany w ZKwP nie może być Pitbullem. American Staffordshire Terriera i American Pit Bull Terrier to rasy psów wywodzących się z tych samych korzeni. Poza charakterem, rasy te są trudne do odróżnienia. Jak pisał R.F.Stratton znany hodowca pitbulli - "prawdziwa różnica między AST i APBT to coś czego nie widać. APBT jest po prostu bardziej gameness, podczas gdy AST cechę tę zatracił".

Ponad to wielu hodowców pitbulli (zwłaszcza w USA) krzyżuje linie American Staffordshire Terriera i American Pit Bull Terrier w celu poprawienia eksterieru. Wszelkie odchylenia od cech charakterystycznych, opisanych we wzorcu, stanowia wadę, która musi być oceniona w zależności od stopnia jej występowania. Trufla z wągrzycą; jasne oczy; wągrzyca na powiekach; ogon zbyt długi lub źle noszony; przodozgryz lub tyłozgryz. Samce powinny mieć oba normalnie wykształcone jądra w mosznie.

Hodowla:
www.gangstaff.com.pl










Jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów dowodnych.

Pies tej rasy nie wykazuje agresji, jest rodzinnym psem, akceptującym w zupełności dzieci.


































APPENZELLER:

Appenzeller to jedna z ras psów należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, psów szwajcarskich pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji szwajcarskich psów pasterskich.
Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy.


Jako pies pasterski posiada umiejętność zaganiania stad bydła - zawraca krowy chwytając je za pęciny, jednocześnie unikając uderzenia racicą. Potrafi rozróżnić krowy wchodzące w skład "swojego" stada od innych krów, które przegania. Jest także psem sprawdzającym się jako pies obronny i stróżujący.

Appenzeller jest psem towarzyskim, współpracującym ściśle z człowiekiem. Jego ruchliwość, pewność siebie i szczekliwość są w wykonywanej przez niego pracy atutami. Wobec nie znanych mu osób jest nieufny.






Australian Silky Terrier:



Około roku 1820 w Australii Dandie Dinmont Terrier pokrył stalowoniebieską suczkę - terierkę szorstkowłosą. Z powstałego w ten sposób potomstwa, dodając krew australian teriera, McArthur Little wyhodował w Australii silky teriera.

Rasa ta jest jeszcze stosunkowo rzadko spotykana w naszym kraju pomimo bardzo wielu jej walorów. Piesek ten został wyhodowany w XIX wieku a wzorzec jego ostatecznie ustalono dopiero w 1962r. Silky terrier jest psem obdarzonym niezwykle wesołym temperamentem, inteligentnym, uczuciowym i bezgranicznie oddanym swojemu właścicielowi. Nadto nie zatracił on instynktu psa myśliwskiego i uwielbia tępić gryzonie. Sierść, która mieni się wieloma kolorami (złotem, srebrem, czernią oraz błękitem) nie wymaga od właściciela kłopotliwej pielęgnacji i nie jest ona uciążliwa. Rasa ta jest również bardzo odporna na choroby oraz co ważne – długowieczna. Nie zrzuca sierści - polecana jest jako piesek dla osób z alergią. Australijski Jedwabisty Terrier nie jest psem hałaśliwym szczekając jedynie w sytuacjach tego wymagających, nie liczmy jednak na jego umiejętności obronne. Jest to piesek który nie przysparza problemów w wychowaniu, szybko przyswaja wiedzę jak również nie bywa on złośliwy.


Włos winien być gładki, delikatny i błyszczący, jedwabisty w dotyku. Jego długość od tyłu uszu do nasady ogona powinna wynosić 13 do 15 cm, jednakże nie powinna krępować ruchów psa. Nie może być długiej sierści w dół od nadgarstków i stawów skokowych.

Umaszczenie: niebieskie lub szaro-niebieskie z podpalaniem. Bardziej ceni się intensywny odcień. Błękitna sierść na ogonie powinna być bardzo ciemna. Pożądane jest, by czuprynka była błękitu o-srebrna lub płowa. Kolor błękitny i podpalanie są następująco rozmieszczone: podpalanie wokół nasady uszu, na kufie i bokach policzków, błękit od nasady głowy po koniuszek ogona. Na przednich kończynach błękitne umaszczenie sięga nadgarstka, na tylnych stawów skokowych. Podpalanie na przednich kończynach sięga po nadgarstki, a na tylnych stopniowo schodzi od kolan, przez stawy skokowe do łap. Podpalanie występuje też wokół odbytu. Na tułowiu nie powinno być osmoleń, miejsc mocno przyciemnionych.

Dopuszcza się maść czarną u szczeniąt, od 18 miesiąca życia pies już powinien być błękitny.

Szata tego psa pomimo iż na pierwszy rzut oka wydaje się być trudna w utrzymaniu bynajmniej nie stwarza większych problemów. Jedyne o czym należy pamiętać to o regularnym czesaniu psa ( ja czeszę swojego 1-2 razy w tygodniu). Przed tym zabiegiem należy zwilżyć włos preparatem do tego zalecanym tak aby nie rozczesywać włosa suchego co powodować może jego łamanie. Mniej więcej raz na miesiąc psa należy wykąpać stosując przy tym odpowiedni szampon a następnie należy nałożyć na włos odżywkę. Do pielęgnacji włosa zalecane są te same preparaty co dla psów rasy York. Przy czesaniu pamiętajmy również iż Silky terrier musi mieć czesany włos „z przedziałkiem” który powinien iść przez całą jego długość.

Żywienie Silky nie różni się od żywienia stosowanego u psów rasy York. Psy należy karmić głównie suchą karmą z uwagi na fakt, iż jest ona już odpowiednio dobrana pod względem dostarczanych do organizmu składników.

Pies zwartej budowy, raczej nisko nożny, o średniej długości tułowia, wysmukłej sylwetce. W przeszłości miał dosyć siły, by polować i zabijać domowe gryzonie. Ma charakterystyczne dla teriera cechy: jest pełen temperamentu, zapału, bystry i krzepki. Jedwabista, prosta sierść z przedziałkiem biegnącym wzdłuż ciała jest dopełnieniem obrazu i sprawia, że odnosimy wrażenie iż pies jest wypielęgnowany.

Średniej długości, kufa jest nieco krótsza od mózgoczaszki. Głowa powinna być mocna, co jest cechą charakterystyczną terierów, umiarkowanie szeroka między uszami.

Mózgoczaszka nie wysklepiona między oczami, płaska, z jedwabistą, delikatną w dotyku czuprynką, która nie opada na oczy (długa sierść, opadająca na kufę i policzki jest wysoce niepożądana).

Uzębienie: szczęka i żuchwa mocne. Zęby regularnie rozstawione, nie ściśnięte, mocne. Siekacze szczęki ściśle przykrywają siekacze żuchwy tworząc zgryz nożycowy.

Oczy powinny być małe, okrągłe, nie wyłupiaste, jak najciemniejsze. Ich wyraz jest inteligentny, spojrzenie przeszywające.

Uszy mają być małe, w kształcie litery "V". Małżowina winna być cienka. Są osadzone na szczycie czaszki, wyprostowane, nie obrośnięte długą sierścią.

Średniej długości, zgrabna, z lekkim łukiem, harmonijnie wtapia się w łopatki. Jest okryta długą, jedwabistą sierścią.

Umiarkowanie długi w porównaniu z wysokością mierzoną w kłębie. Górna linia prosta. Poważną wadą jest wysklepienie, bądź zapadnięcie. Lędźwie silne. Klatka piersiowa umiarkowanej szerokości i głębokości. Zebra dobrze wysklepione, zachodzące odpowiednio do tyłu.

Powinien być kopiowany, wysoko osadzony, noszony do góry, ale nie "wesoło". Nie może być na nim frędzli.

Kończyny przednie: o delikatnym obrysie, okrągłej (w przekroju poprzecznym) kości. Proste, dobrze ustawione pod tułowiem, bez oznak słabości w nadgarstkach.

Łopatki smukłe, wyraźnie pochylone ku tyłowi. Pasują dobrze do ramion, tworząc odpowiedni kąt, przylegają do klatki piersiowej.

Łokcie nie są skierowane ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.

Kończyny tylne: Uda dobrze rozwinięte. Stawy kolanowe dobrze katowane. Stawy skokowe odpowiednio katowane. Oglądane od tyłu powinny być nisko położone i równoległe. Łapy małe, kocie, o jędrnych opuszkach i zwartych palcach. Pazury czarne lub bardzo ciemne.

Ruch swobodny, ale nie luźny w łopatkach i łokciach. Łapy i śródręcza nie powinny kierować się ani do wewnątrz, ani na zewnątrz. Kończyny tylne powinny dawać mocny impuls, wypchnięcie, dzięki swej elastyczności w stawach kolanowych i skokowych. Oglądane od tyłu w ruchu nie powinny być zanadto rozstawione, ani zbieżne i wąskie.

Wysokość w kłębie:
samiec ok. 23 cm
suka nieco mniejsze.

Pożądana waga:
od 3,5 do 4,5 kg.


Hodowla:
www.zabierzow.webpark.pl




Jutro (w niedzielę) Postaramy się o więcej ras.